Michael Nepia
ผมอยากกล่าวขอบคุณมูลนิธิโฮพ เวิล์ดวายด์ สำหรับความพยายามที่ทำให้ฝันนี้เป็นจริงขึ้นมาได้ มีหลายคนถามผมว่าทำไมผมจึงตัดสินใจที่ทำโครงการ Walk of HOPE และอะไรเป็นความตั้งใจของผม ไม่มีอะไรซับซ้อนและผมจะใช้เวลาไม่มาก ผมมีความความคิดที่อยากจะช่วยเหลือคนที่มีความต้องการ และปรารถนาที่จะอุทิศตัวเพื่อช่วยเหลือและเปลี่ยนแปลงชีวิต ของผู้คนที่ด้อยโอกาส มันยากที่ผมจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดว่าอะไรเป็นแรงผลักดันของผม แต่ก็อาจกล่าวได้ว่า มันเป็นเพราะผมเชื่อว่าผมถูกเรียกให้ทำบางสิ่งที่ไม่คำนึงถึงตัวเอง ซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้อื่นจะได้รับประโยชน์จากสิ่งที่ผมทำ อย่างแท้จริงผมจึงตัดสินใจที่จะเดินออกจากกรุงเทพไปถึงเชียงใหม่เพื่อหาเงินทุนและสร้างความตื่นตัวให้แก่เด็กพิการกำพร้าและ เด็กหญิงที่ด้อยโอกาส ผมคิดว่า คนน่าจะคิดว่าเป็นความคิดที่เท่ห์ดีที่ผมออกเดิน และทำให้คนสนใจให้ความช่วยเหลือ
ผมชอบการผจญภัย แต่ผมก็ไม่เคยทำอะไรอย่างนี้มาก่อนเมื่อที่ผมได้ไปเยี่ยมเด็กที่บ้านนนทภูมิ ผมถูกเคลื่อนไหวด้วยชีวิตและโชคชะตาของพวกเขา ทำให้ผมคิดถึง ลูกสาว ถ้าลูกสาวผมตกอยู่ในสถานการณ์เหมือนเด็กเหล่านี้ ผมได้แต่ถามตัวเอง ถ้าเด็กเหล่านี้เป็นลูกของคุณทำไมคุณถึงดูแลพวกเขาไม่ได้? คุณจะรู้สึกอย่างไร? พวกเขาจะรู้สึกอย่างไร? ผมถูกเคลื่อนไหวจากเด็กเหล่านี้ที่ไม่มีมือ ไม่มีขา และไม่มีพ่อแม่ หรือแม้แต่ครอบครัว เด็กมากมายที่ฉลาด ร่าเริง แต่เกิดมามีปมด้อยและต้องถูกทิ้งไว้ที่มุมมืด ผมได้แต่คิดว่าทำไมเขาถึงถูกทิ้งไว้ที่นี่และมันถูกต้องหรือ? ผมอดคิดไม่ได้ว่า แล้วถ้านี่เป็นลูกสาวของผมล่ะ? และผมก็ได้พบกับผู้คนที่ห่วงใย และไม่คำนึง ถึงตัวเองจาก มูลนิธิโฮพ ผมอยากขอบคุณทุกคนที่มูลนิธิ โฮพ สำหรับแรงบันดาลใจและความใส่ใจที่ได้นำสิ่งที่ดีที่สุดของผมออกมา เราเตรียมการมานานมากและผมก็ไม่สงสัยเลยว่ามันจะเกิดผลสำเร็จ ผมอยากจะจบท้ายด้วยข้อความหนึ่งที่ช่วยให้ผมยืนหยัดไม่ว่าสถานการณ์ จะป็นอย่างไร
